Şelaleler akar dağın yamaçlarından, ürkek bir ceylan kaçar yaşamaya direnir inadına sonsuzluğun bitim yeridir uçurumun kenarı bakar bakar, boşluğa bir kayanın üzerine oturur derin düşünceler kendini de korkutur.Uzak diyarların türküsü gelir kulaklarına onu beşiğindeki ninniler sarar, kucaklar akan gözyaşları ihanetleri peşinden sürüklermi çakıl taşı yüreğine oturmuş, çıkarmak istese de çakıl taşıda korkuyormuş, bu hayat yaşanması kolayken neden bu kadar zormuş.
Güneş düştü ellerime ellerimden yüreğime kayıp gitti yaktı yaktı içimi bu sevda başka bir türlü içinden sevgi fışkıran şelaleler gibi aktıkça soğuyacağına bir alev gibi yeniden tutuştu neden böyle yakıyorsun dedim seni yakan ben değilim gönlün dedi gönlün yanmak ister nerde hakikat nerde gerçek günahların üstünü örtsek hiç çıkmasın oralardan ne olursun bana gerçek sevgiyi göster ağacın dalındadır sevgi onca yükü taşırda bi kerecik gıkı çıkmaz, sen feryad, figan eylersin nedense hiç düşünmezsin karı, yağmuru yiyen benim ayazlarda donduğumu dahi bilmezsin bi bakarım ki yıldızlı gecelerde beni terk edersin ne şeker olduğun belli, ne zehir uzun bir yolculuktur bu yalnız şehir aşkın kanunu yoktur o bile bizden değil, nefes alıp verirken dahi seni düşünmekteyim, ondandır güneşi çok sevmelerim gel artık ne olursun, pencerelerde bekletip beni sensizliğinle yok ediyorsun, kara elbiseler giyerek beyaz düşler kuracağınımı düşünüyorsun, yağmur yağacak, kirlerin arınacak, bu sevda bu gönülden hiç çıkmayacak, gönül yanacak, göz ağlayacak yıllar git, gide senide sarartacak, güz mevsimlerin de de yeniden güller açacak, bu gönül senden hiç ayrılmayacak.