Biz sağlık çalışanları , esnek mesaisiz her gün gitmek zorundayız.
Her gün çok sayıda hasta ve yatan hasta ile ilgilenmek zorundayız görevimiz gereği ..
Bu arada sağlıklı olmak zorundayız .
Ya EVLATLARıMıZ !!!!!!
Okul yok. Evde kalıp takip etme şansımız yok.
Eskiden büyüklerimiz bakardı. Şimdi onlar da evdeler ve KIMSEMIZ yok.
Okul yok.
Çocukların amacı yok.
Sosyal medyanın kontrolsüz iletişimi ile çokça kötü insana maruziyet var.
Sabah ise giderken kızıma bu kitapları oku ve özetle diyorum. Dersi takip et.
Akşam eve geldiğimiz saat en az 17 00_ 18:00..
Yatağın içinde yorgana dolanmış bir saç yığını buluyorum eve gelince ..
Anne olarak o kadar yorgunluğum her şeyim gidiyor . Konuşmak hayata bağlamak zorundayım diye zorla kaldırıyorum.
Yemek faslı , boğazından lokma geçtiğini görmem lazım. En azından sıcak bir yemek. Az vicdanım rahat ediyor.
Okudun mu diyorum. “Okudum”
Ben de tükenmiş oluyorum. Benim de yemek yemem ve yüklenen aklımı dinlendirmem.
Kendime ayırabildiğim bi kaç saat.
O da kızım 16 yaşında diye.. daha küçük çocuğu olan hekimler onu da yapamaz..
Arkadaşlarını engellemiyorum. Hepsini annesini babasını tanımaya iletişim etmeye çalışıyorum. Bende kaldıklarında onlarla sohbet ediyorum.
Bu yaş grubu ile bu kadar zor dönemde, hata yapmalarına engel olmak için , takip etmeye çalışıyorum.
Ne kadar yapabilirim ???.
Ona bir amaç ,bir hobi kazandırmak istiyorum. Her yer kapalı, ya da bi süre sonra kapanıyor.
Evde birlikte hobi yapalım diye yarı maaşımı örgü ipine , puzzle a, takı taşırım ile ilgili malzemelere harcadım.
Ama bu kadar yoğun kesintisiz ve insani olarak KAPASITEMI, mesleğime ve hastalarıma harcadığım için , çocuğum bi de anneden mahrum kalıyor.
Evlatlarımız hem okuldan ,hem aileden MAHRUMLAR.
EVLATLARıMIZ ORTADA....
Annem yaşlı ve evden çıkamaz. Artık bakamaz.
Ve o kadar içinde olmama rağmen, tüm arkadaşlarını tanımama rağmen, bir kavgaya tanık olmuş evladım. ((
Ve biz anne baba olarak ;
ÖNCE kızımızın bu kadar üzülmesine,
“ ne işin vardı “ diye sorarken
Sorguladığım ;
Tek kızımı nasıl suçlarım?( benim kızım 1 yıl öncesine kadar son derce uyumlu dersinde başarılı bir çocuktu?)
İlgilenmediysek ana_ baba ( bu kadar yoğunluğumla anca bu kadar... yine de ben anneyim daha fazlası yapmam gerekir yaşarken)
Devletim ,bakanlıklarımız bu çocukların akıbetinde , nasıl bir yol çizecekler.
TEK SORUN COVID MI?
BİR NESİL KAYBEDİYORUZ !!!
Lütfen bir anne bir sağlık çalışanı olarak , evlatlarımız bizden öte.. kendi canımızdan geçiyoruz .ama evladımızı da kaybedersek yaşamak anlamsız geliyor bana ..
Çocuklarımız için, sadece beden sağlığı değil , RUH sağlıkları için önlem istiyorum.
Nöroloji Uzmanı Dr. Gülizar Taş Madenci / Mersin Erdemli Devlet Hastanesi
