Haziran ayında bir akşam Covid polikliniğine 62 yaşında bir amca başvurdu, solunum sıkıntısı vardı.
İki haftadır iyi değilim, ama bugün çok kötüyüm diye geldi.
Sıralarını beklemişlerdi, şikayetlerini dinlerken eşi "kızımız Ankara’da doktor, o gelmemizi önerdi" dedi.
O esnada kızı aradı.
Dr. Hanım da pandemi polikliniğinde çalışıyormuş, yaklaşımlarımızı paylaştık teşekkür etti kapattık.
Kapatır kapatmaz amcanın oksijen satürasyonu 88’den 60’a düştü. Amcayı acilen resüsitasyon odasına çekip entübe ettik solunumu durmak üzereydi.
Tüm bunlar 15 dakika içinde gerçekleşti.
Amcanın yanında gelen hasta yakınları çok korkmuş vaziyette, kızı tekrar aradı.
Titreyen bir sesle durumu anlattım. Ağlayarak "Dr. Hanım ben Ankara'dayım, babam size emanet size güveniyorum" dedi telefonun ucundaki ben siperliğimin içinden yağmur gibi ağlıyorum; "Benim babam da olabilirdi Dr. hanım, benim ailem de uzakta. Sizi yürekten anlıyorum" dedim.
O doktor hanım bana; "Allah korusun sizin babanız olmasın" dedi. Dr. hanımın babası 1 saat sonra ellerimde öldü.
Ben o amcayı da Dr. hanımı da her gün hatırlıyorum.
Dr. hanımın o acısında bana kıyamayıp "sizin babanız olmasın" diyen güzel kalbini Allah bir daha acıtmasın.
Hiç tanımadığımız insanlar için ailelerimizden uzakta, canla başla çalışıyoruz, çoğu zaman ailelerimize yardımcı olamıyoruz.
Belki o Dr. hanım bu yazdıklarımı okur. Sizinle meslektaş olduğum için onur duyuyorum doktor hanım, babanız için çabalamaktan onur duymuştum.
Keşke elimden fazlası gelebilseydi..
Şimdi insanlar hiç yüzleşmiyor ya covidin ciddiyetiyle, ben de o gece annemin babamın başka şehirlerde elim yetmeyerek genç sayılabilecek yaşta ölebilecekleriyle yüzleştim.
Herkesin ciğeri yanmadan ne olur bu hastalığı ciddiye alın.
Dr. Tutku Tanrıkulu
